Dyskopatia, metody leczenia

Choroba dyskowa kręgosłupa (wypadnięcie jądra miażdżystego, przepuklina jądra miażdżystego, wypadnięcie dysku) dotyczy przede wszystkim kręgosłupa lędźwiowego. Wypadnięciu jądra miażdżystego do kanału kręgowego towarzysza bóle odcinka lędźwiowego oraz bóle korzeniowe promieniujące z różnym nasileniem do kończyny dolnej. Oprócz dolegliwości bólowych stwierdza się ograniczenie ruchomości kręgosłupa lędĄwiowego i często objawy osłabienia czucia na kończynie związane z uciskiem na korzonek nerwowy.
Rozpoznanie stawiamy na podstawie charakterystycznego wywiadu chorobowego, przeglądowych i czynnościowych zdjęć RTG, tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego. Najczęściej leczenie rozpoczynamy od leczenia zachowawczego. Przebiega ono w dwóch fazach: pierwszej - polegającej na odciążeniu kręgosłupa w pozycji leżącej, zastosowaniu wyciągu miednicowego, delikatnych masaży kręgosłupa, podaniu leków przeciwzapalnych (majamil, profenid, aspiryna, pylargina itp.) ewentualnie fizykoterapii. W większości przypadków uzyskujemy w ten sposób znaczną poprawę. Po ustąpieniu dolegliwości rozpoczynamy drugą fazę leczenia polegającą na wzmocnieniu mięśni, aby zapobiec nawrotom choroby. Stosujemy wtedy gimnastykę w pozycji leżącej i pływanie przede wszystkim stylem grzbietowy. Kontynuujemy również fizykoterapię. Przy braku poprawy wykonujemy tomografię komputerową lub MRI kręgosłupa, tak, aby ustalić dokładnie poziom: "wypadniętego dysku".
Leczenie operacyjne wykonujemy w znieczuleniu ogólnym w ułożeniu chorego na brzuchu. Polega ono na wykonaniu dojścia do kanału kręgowego w linii wyrostków kolczystych (od tyłu), następnie wycięciu fragmentu łuku kręgu wraz z fragmentem wyrostka stawowego i dotarciu do kanału kręgowego. Tam po odsunięciu, najczęściej do środka, korzenia nerwowego usuwamy wypadnięty do kanału kręgowego fragment jądra miażdżystego. Ponieważ wypadnięciu jądra miażdżystego towarzyszy obniżenie wysokości krążka międzykręgowego dokonujemy jednocześnie odciążenia korzenia nerwowego w tak zwanym zachyłku korzeniowym. Zapobiec to ma póĄniejszym objawom ciasnoty korzeniowej. Kontrolujemy dokładnie ranę operacyjną, układamy na worek oponowy fragment tłuszczu lub płatek gąbki fibrynowej i zszywamy ranę operacyjną.
Po operacji chory pozostaje w pozycji leżącej około 2-3 dni. W tym czasie może leżeć na plecach, odwracać się na boki, powinien wykonywać dużo ruchów nogami, nie powinien jednak leżeć na brzuchu, ponieważ ta pozycja wywołuje przeciążenie w miejscu operacji. W zależności od stanu ogólnego i dolegliwości bólowych, chorego pionizujemy w 2-3-4 dobie po operacji. Zezwalamy na chodzenie z rehabilitantem, wykonywanie ćwiczeń, przede wszystkim mięśni brzucha w pozycji leżącej. Po zagojeniu rany chory powinien chodzić codziennie na basen i pływać około 30-45 minut dziennie. Powinien również wykonywać codziennie ćwiczenia mięśni brzucha (około 30 minut dziennie). Przez pierwszych 4-6 tygodni powinien unikać długiego siedzenia na przykład w samochodzie, ponieważ może to nasilić bóle kręgosłupa. Jeżeli musi siedzieć to najlepsza jest pozycja półsiedząca.

Dyskopatia